کنترل رفتار کودک در دندانپزشکی

کودکان در هنگام درمان دندانپزشکی دچار ترس می‎شوند. بطور کلی کودکان هنگام مواجه با درمان دندانپزشکی سه رفتار متمایز از خود نشان می‎دهند:

1- کودکانی که با دندانپزشک همکاری می‎کنند

این دسته از کودکان روحیه آرام و بدون استرسی دارند و درمان آنها بخوبی و راحتی صورت می‎گیرد. دندانپزشک بخوبی می‎تواند با آنها ارتباط برقرار کنند و آنها را برای یک درمان موفق راهنمایی کند.

2- کودکان فاقد قابلیت همکاری

این دسته از کودکان نمی‎توانند با دندانپزشک ارتباط برقرار نمایند و در عین حال از انجام عملیات درمانی جلوگیری می‎کنند.

3- کودکان معلول

این دسته از کودکان ممکن است به دلیل بیماری‎ها‎ی ذهنی و یا عقب ماندگی ذهنی نتوانند با درمانهای دندانپزشکی کنار بیایند که با کمی ارتباط می‎توان آنها را آماده درمان نمود. عموما کودکانی که دچار ناتوانی ذهنی هستند، نیاز به روش‎ها‎ی کنترل رفتاری دارند و شامل چندین طیف می‎باشند:

  • کودکانی که رفتار کنترل شده دارند

این دسته از کودکان دارای نوعی کج خلقی هستند و ممکن است در جلوی میز منشی مطب یا اتاق انتظار رفتارهای خشونت آمیز از خود نشان دهند که ناشی از ترس و اضطراب آنها می‎باشد. تنها کسی که می‎تواند با این دسته از کودکان ارتباط برقرار نماید، والدین کودکان می‎باشد که باید آنها را از دیگر کودکان جدا کنند تا رفتار آنها بر دیگر کودکان تاثیر منفی بر جای نگذارد.

  • کودکانی که رفتارهای جسورانه دارند

رفتارهای جسورانه کودکان شامل تکرار جملاتی از قبیل نمی خواهم یا دوست ندارم می‎باشد که با قاطعیت تمام از انجام مراحل درمان جلوگیری می‎کنند. این کودکان لجوج و گاهی لوس هستند که با توسل به اجبار و زور نمی توان آنها را برای درمان آماده کرد. کودکان جسور و مغرور خود را باخته می‎بینند که به اجبار به مطب آورده شده اند بنابراین نباید با آنها به تندی برخورد شود. در این مواقع باید با کودک همنوا شد و اگر وی از معالجات دندانپزشکی ابزار نارضایتی کرد، با او همدردی کرد اما در نهایت و با مهربانی توضیحاتی در مورد فواید درمان شرح داده شود.

  • کودکانی که کم رو هستند

کودکان کم رو بدون حضور والدین وارد اتاق درمان نمی شوند. زمانی هم که ورود پیدا میکنند پشت سر والدین پنهان می‎شوند و با گریه کردن از درمان جلوگیری می‎کنند. این دسته از کودکان به دلیل نداشتن اعتماد به نفس، در مقابل دندانپزشک از خود رفتارهای پرخاشگرانه نشان می‎دهند. برای برخورد با این قبیل کودکان باید با راهنمایی و دادن اعتماد به نفس، آنها را با خود همراه نمود. در پایان نیز در مورد راههای افزایش اعتماد به نفس به والدین توضیحات و توصیه‎ها‎یی ارائه شود.

  • کودکانی که تحت فشار همکاری می کنند

در میان کودکانی که با دندانپزشک همراهی و همکاری می کنند، عده ای هستند که با عدم رضایت و از ترس و با اجبار والدین راضی به این کار شده اند که ممکن است در حین درمان، بدن آنها بلرزد و ترس همیشگی از دندانپزشک در وجود آنها بماند. اگر چه درمان در این مواقع با موفقیت صورت می گیرد اما تاثیرات مخربی بر روح و روان کودک بر جای می گذارد. در اینگونه مواقع باید کودک را آرام کرد و با کودک رابطه دوستانه داشت تا کودک احساس خطر نکند و با رضایت کامل تن به درمان و خواسته‎ها‎ی دندانپزشک دهد.

  • کودکانی که با گریه وارد مطب می شوند

کودکانی که تنها واکنش آنها به درمان، گریه کردن است، دچار نوعی ترس هستند. برای از بین بردن ترس کودکان والدین باید به کودک اطمینان دهند که دندانپزشک مراحل درمان را آغاز نمی کند. دندانپزشک می تواند قبل از شروع به کار، با کودک ارتباط برقرار نماید و حتی المقدور روپوش خود را بیرون آورده تا کودک با خیالی آسوده با وی به گفتگوی بنشیند. پس از برقرار یک رابطه دوستانه می تواند از کودک درخواست کرد و زمانی که ترس کودک از بین رفت، درمان را شروع نمود.

Anesthesia enables the painless performance of medical procedures that would otherwise cause severe or intolerable pain to an unanesthetized patient, or would otherwise be technically unfeasible. Three broad categories of anesthesia exist:Anesthesia or anaesthesia (from Greek “without sensation”) is a state of controlled, temporary loss of sensation or awareness that is induced for medical purposes. It may include analgesia (relief from or prevention of pain), paralysis (muscle relaxation), amnesia (loss of memory), or unconsciousness. A patient under the effects of anesthetic drugs is referred to as being anesthetized.

  • General anesthesia suppresses central nervous system activity and results in unconsciousness and total lack of sensation. A patient receiving general anesthesia can lose consciousness with either intravenous agents or inhalation agents.
  • Sedation suppresses the central nervous system to a lesser degree, inhibiting both anxiety and creation of long-term memories without resulting in unconsciousness.
  • Regional and local anesthesia, which blocks transmission of nerve impulses from a specific part of the body. Depending on the situation, this may be used either on its own (in which case the patient remains conscious), or in combination with general anesthesia or sedation. Drugs can be targeted at peripheral nerves to anesthetize an isolated part of the body only, such as numbing a tooth for dental work or using a nerve block to inhibit sensation in an entire limb. Alternatively, epidural, spinal anesthesia, or a combined technique can be performed in the region of the central nervous system itself, suppressing all incoming sensation from nerves outside the area of the block.

In preparing for a medical procedure, the clinician chooses one or more drugs to achieve the types and degree of anesthesia characteristics appropriate for the type of procedure and the particular patient. The types of drugs used include general anesthetics, local anesthetics, hypnotics, sedatives, neuromuscular-blocking drugs, narcotics, and analgesics.

Risks during and following anesthesia are difficult to quantify, since many may be related to a variety of factors related to anesthesia itself, the nature of the procedure being performed and the patient’s medical health. Examples of major risks include death, heart attack and pulmonary embolism whereas minor risks can include postoperative nausea and vomiting and hospital readmission. Of these factors, the person’s health prior to the procedure(stratified by the ASA physical status classification system) has the greatest bearing on the probability of a complication occurring. Patients typically wake within minutes of anesthesia being terminated and regain their senses within hours.